Ruka Souen

[Veronika L. Salvadore]

Chris, bir kaç yıl içinde onarıldığı anlaşılan, işlemeli mermer sütunlar ve yine işlemeli demir parçaların birleşmesiyle oluşan kapıdan içeriye adım atarken, cebindeki paketten bir seven stars daha çıkradı, sabahtan beri iki paketi bitirmişti zaten ama bu ona eski günlerinin bir mirasıydı. O kadar kötü alışkanlıktan bir tek bu kalmıştı fena mı yani? Sigarasını dudaklarına götürüp, yaktı derin bir nefes çekti. Ehh, fena bir his değil! Dostları onun erken öleceğinden emindiler. İyi de çok yaşayıp ne yapacaktı sanki?

Akademinin bahçesi, bembeyaz görünüyordu. Yan tarafta uzanan koruya döndü. Şu herkesin bahsettiği gölü görmeyi istiyordu. Üzerinde, bol soluk yeşil bir pantolon, krem renkli bir kazak ve deri ceketi vardı. Bir de olmazsa olmaz fuları ve küçük bir çizim dosyası tabi. Ve her zamanki gibi yanıyordu! Ahh, şu avcı genleri... Felsefesini reddedebilirdi ama genlerini silemiyordu işte! Yine de bir gün onları yeneceğim, diye düşündü dudaklarında alaycı bir tebessümle, sigarasından bir nefes daha çekerken.

Gerçekten geniş bir alan, diye düşündü. Yavaş yavaş, etrafındaki yüksek ağaçları ve karı inceleye inceleye yürürken. Ancak sonunda, ağaçlar seyrekleşmeye başlamıştı ve önünde o uzanıyordu... Şu meşur göl... Dedikleri kadar varmış, diye düşündü. Karlar etrafını tamamen kaplamıştı. Üstü kırılgan bir buz tabakasıyla kaplıydı ve asimetrik kenarlarında bir kaç doğal kayaç göze çarpıyordu ve birinin üzerinde, kusursuz profili, rüzgarın dağıttığı, pembe renkli saçları, kocaman kristal bir ayna halinde uzanan göle diktiği gri, mor, eflatun gözleriyle, bir kız... Chris, güneşin bembeyaz teninde yaptığı kırılmalarda, onca beyazın arasında, fazla aykırı duran saçlarına ve gölerine bakarak;

"Anlatmalıyım... Seni anlatmalıyım." diye mırıldandı varla yok arası bir sesle. Şimdi çizim dosyasını getirdiği için o kadar memnundu ki! Ahh, ama sadece karakalem çalışabilecekti... Peki renkler? Bu özgün renkler? Şimdilik elinden bir şey gelmediğine yanarak, sigarasını atacağı yer olmayışına hayıflandı. O kızla konuşmalıydı. Sigarayı öylece bıraktı. Tamam, doğayı kirletmemeliydi ama bu acil bir durumdu.

Yavaş yavaş yürümeye başladı, kız fazlasıyla dalgın görünüyordu. Bu şekilde ışığın geliş açısını, nerede duracağını daha iyi kestirebilmek için inceleyerek devam etti. Kızın hemen yanına geldiğinde kıpırdandığını fark ederek onu omuzlarından tuttu kusursuz ve ne yaptığından emin bir gülümseyişle;

"Böyle kal, lütfen buna ihtiyacım var." dedi tok, şefkatli bir sesle. Hızla devam etti. "Kıpırdamana gerek yok, beni göremiyorsun biliyorum ama bu gerçekten önemli birazdan beni göreceksin, yalnızca güven güven tamam mı?"

Sonra hızla önceden belirlediği yere geçip, çizmeye başladı, rüzgarı, o berrak gözleri, kristal bir aynayı, bembeyaz bir teni, saçlarının kusursuz profiline dağılışını... Kızın kıpırdamaması için yalvarıyordu. Ama elbette merak edecelti ve tam tepesinde dururken onu görememişti, fizyolojik olarak görmesi imkansızdı zaten. Yine de kız istifini bozmamıştı, farklısın, diye düşündü... Çoğundan farklı... Ama neden? Ya canın çok sıkkın ya da sabretmeyi biliyorsun. Belki de bana güvendin? Düşünceleri beyaz kağıttaki kızın yüzüne akıyordu...

[Isabella Marie Swan]

Kurgu ~ 25 Puan
Betimleme ~ 17 Puan
İmla Kurallarına Uygunluk ~ 20 Puan
Renklendirme ~ 8 Puan
Gerekli Uzunluk ~ 10 Puan
Puan Akıcılık ~ 10 Puan

Rp' niz onaylandı... Puanınız: 90

Türünüzü belirtmemişsiniz... Seçtiyseniz bana belirtebilirsiniz.

Kullanıcı sıranız değiştirilecektir.

Rp için yorumları öm ile yazara bildirebilirsiniz...

KİLİT